Vanwege een verkeersongeluk in 2007 heb ik persoonlijk een schadeclaimbedrag bedongen van een verzekeraar (aansprakelijkheid werd niet betwist). Met behulp van een advocaat is mijn claim in een "juridisch jasje" gestoken. . .het bleek dat de advocaat weinig of geen moeite deed om de claim zelf op te zetten vanuit alle mogelijke verlies/schadeposten zoals letselschadebemiddelaars dat kennelijk doen. Mede hierdoor is waarschijnlijk is het schadevergoeding wetsartikel geheel niet gedefinieerd: het gaat om de algemene beschrijving van "arbeidsvermogenvermindering". . .er is geen sprake van direct verlies van contracten (ik ben ZZPer) en geen sprake van loon. . .eigenlijk was ik destijds een werkloze ondernemer. Vanuit mijn zakelijk inkomen van de vorige 8 maanden is een gemiddeld inkomen berekend en op die basis, met een paalde “afbouw” percentage voor arbeidsongeschiktheid over een aantal jaren tot einde leven. . .ik ben pas 65 geworden. . .heb ik de schadeclaim geregeld en deze is toegekend zonder er over te vechten. De bescheiden schade vergoeding is zonder enige poging om van mijn kant onredelijke eisen te stellen opgemaakt en goedgekeurd maar er is geen harde definitie gegeven van de rechtsgrond waaruit vrijstelling van belasting blijkt(ook al is dat beloofd). Na veel uitzoeken blijkt haast niemand hier iets over te durven zeggen. Ik begrijp dat niet.
Belastingvrijstelling is een zaak van rechtsgronden. . .men gooit uiteraard niet een dobbelsteentje om willekeurig achteraf te gaan beslissen dat schadevergoeding al dan niet onder inkomstenbelastingen wet te rangschikken.
Mijn stelling is dat een schadevergoeding niet onder loon valt. Normaliter ontstaat inkomen uit dienstverlening (arbeid, of verkopen van zaken=winst), dan wel uit een arbeid gerelateerde verzekering zoals WAO etc. of vanuit een sociaal vangnet: op al deze inkomsten wordt normaliter belastingen en heffingen aan de fiscus afgedragen door de bronbeheerder door middel van verplichte inhoudingen. Een schadevergoeding ontslaat vanwege niet-kunnen-werken omdat iemand vanwege een onrechtmatige daad gepleegd heeft waaruit volgt dat voor een slachtoffer het verdienen van geld om voor zijn levensonderhoud te zorgen beperkt werd dan wel onmogelijk gemaakt werd. Deze omstandigheid, lijkt mij, bepaald dat er geen grondwettige fundering bestaat voor de fiscus om het grondbeginsel van de belastingheffing in werking te stellen. . .namelijk een soort van overheidswege opgelegd "samenwerkingsverband" met een "rechtspersoon" dat vanuit arbeid en andere economische activiteiten waaruit de overheid een percetage van de “bruto omzet” opeist en invordert: dit is dan "de belasting" die onderverdeeld is in diverse "hokjes". In tegenstelling tot het idee dat de belasting “geld van de verdiener” is wordt de belasting dwingend ingevorderd omdat het van rechtswege bij voorbaat aan de staat toebehoort. . .ik wordt vaak "uitgelachen" vanwege deze uitleg maar het feit is dat als de te betalen belasting het eigendom van de burger is (word vaak zo beargumenteerd o.a. door zwartwerkers) dan zou de staat van de vrijgevigheid van de burgers moeten rondkomen. . .de staat heeft de grondwet echter achter zich en kan zijn deel met krachtige middelen in bezit nemen: het betreft immers een eigendom van de staat.
Vanuit deze klaarblijkelijke achtergrond begrijp ik niet niet dat verzekeringsmaatschappijen en advocaten en zelfs mensen in bij de Belastingdienst geen antwoorden durven of willen geven op de vraag:
"Onder welk wetsartikel wordt een schadevergoeding vanwege "niet-kunnen-deelnemen aan het economische verkeer", en waarvoor geen inkomstenbelastingwet geldt om belasting te kunnen heffen, niet specifiek bij voorbaat onder een of meer bestaande wetsartikelen uitgesloten van belastingheffing voor de Aangifte van de vergoeding?”
Anders gezegd, de schadevergoeding dient onder een wetsartikel specifiek bij voorbaat vrijgesteld te worden van belastingheffing. Belastinggaranties. . .die vaak alleen maar redmiddelen zijn voor de ontvanger van de schadevergoeding. . .zouden dan overbodig zijn. Op zijn minst zou dit voorkomen dat achteraf de ontvanger van de schadevergoeding geconfronteerd wordt met veel tijdverlies om een belastingaanslag aan te vechten. . .dergelijke tijdverspilling moet bij voorbaat voorkomen worden.
Mijn vraag:
"Is er iemand die bij voorbaat weet welke wetsartikelen er bestaan om bij voorbaat vast te kunnen stellen dat een schadevergoeding vanwege verlies van arbeidsvermogen belastingvrij zal zijn”
Hooguit zou de Belastingdienst dan in een geval van verschil van mening kunnen bepalen dat de verzekeraar een onjuist wetsartikel heeft genoemd en het eventueel verschuldigde "staatsdeel" van de uitkering direct van de verzekeraar zal claimen zonder het slachtoffer van het ongeval er direct in te betrekken indien deze alles juist gedeclareerd heeft? Uiteraard zouden eventuele baten die onder belastbaar inkomen zouden ontstaan achteraf aan de ontvangen toebedeeld moeten worden(sociale verzekeringsrechten die uit belastingheffing ontstaan).
Ik zoek deze wetsartikelen om de aangifte van mijn ontvangen schadevergoeding goed te kunnen regelen.
