Verzwegen ziekte: ontslag op staande voet

[Jan]

Een werkgever mag zijn werknemer op staande voet ontslaan, als de werknemer cruciale informatie over zijn ziekteverleden verzwijgt. Dat blijkt uit een uitspraak van de kantonrechter in Haarlem.
De ontslagen werknemer was docent op een vmbo-school. Tijdens de sollicitatieprocedure was hem al duidelijk gemaakt dat hij goed bestand moest zijn tegen bijzonder lastige leerlingen van 16 tot 23 jaar.
De docent was op 1 januari 2007 aan de slag gegaan. Maar al op 19 februari ging het helemaal mis. Hij stuurde zijn leerlingen de klas uit en weigerde om de les voort te zetten. Vervolgens meldde hij zich ziek.

Antidepressiva
Na een bezoek aan de bedrijfsarts kwam vast te staan dat de werknemer in zijn vorige baan ook al was uitgevallen wegens overspannenheid en dat hij antidepressiva slikte. De schoolleiding ontsloeg de docent daarop op staande voet, omdat hij tijdens de sollicitatieprocedure zweeg over zijn arbeidsongeschiktheidsverleden, terwijl hij wist dat hij voor zijn nieuwe functie stressbestendig moest zijn.

Privé-omstandigheden
De docent verzette zich tegen het ontslag op staande voet en eiste doorbetaling van zijn loon. Volgens hem hadden zijn de klachten niet te maken met zijn werk, maar met privé-omstandigheden. Ook slikte hij naar eigen zeggen geen medicijnen meer.

Aanzienlijk risico
De rechter stelde de werkgever in het gelijk. Die had namelijk duidelijk te kennen gegeven een stressbestendige leraar te zoeken. De docent had moeten beseffen dat zijn ziekteverleden een aanzienlijk risico inhield voor een goede uitoefening van de functie waarop hij solliciteerde.

[Jan]

Een substantieel aantal slachtoffers van letselschade raakt door aanhoudende arbeidsongeschiktheid hun baan kwijt en komen - als het goed is - in een reïntegratietraject terecht om zo doende een terugkeer naar de arbeidsmarkt in een geschikte (passende) funktie te realiseren.

Slachtoffers van letselschade dienen dan ook uiteindelijk te gaan solliciteren, zonodig na omscholing, om weer een betaalde baan te vinden. Verzekeraars hebben hier natuurlijk ook belang bij, immers de claim inkomensderving kan door het vinden van een aangepaste, veelal minder goed betaalde baan, behoorlijk lager zijn.

Daar is natuurlijk niks mis mee, maar het slachtoffer dient niet tegen elke prijs te solliciteren. Zij zijn economisch kwetsbaar nu werkgevers niet vooraan in de rij staan om mensen met bijvoorbeeld lichamelijke klachten (whiplash, rugklachten) een baan aan te bieden. Banen voor kwetsbare mensen liggen niet voor het oprapen en dat is een realiteit waarmede het slachtoffer van letselschade rekening dient te houden.

Derhalve, bij het solliciteren naar een andere baan dient het slachtoffer in zijn sollicitatiebrief wel melding te maken van een ongeval met letselschade en welke klachten hij/zij daarvan nog steeds ondervindt.

Wie immers dit relevante feit voor een werkgever verzwijgt, loopt de kans met instemming van de kantonrechter op staande voet door deze werkgever te worden ontslagen. Een advies aan het slachtoffer van letselschade is dan ook om altijd eerlijk te blijven bij een mogelijke sollicitatie, dat voorkomt problemen.

Zolang reïntegratie niet slaagt, is de aansprakelijke verzekeraar op grond van rechtspraak verplicht de inkomensderving steeds te vergoeden. Haar verzekerde is immers verantwoordelijk voor de arbeidsuitval van het slachtoffer en het probleem verleggen naar het slachtoffer (door maar te zwijgen over het ongevalsletsel bij een sollicitatie) is niet in lijn met hoe het behoort te gaan.

Overigens houdt een kwalitatief Reïntegratieburo wel degelijk rekening met alle omstandigheden, hoe dan ook genaamd, bij het terugbrengen van het slachtoffer naar de arbeidsmarkt voor een aangepaste baan.


Johannes de Bruin
Letselschade Haaglanden