Mensen die vriendelijk denken over de 60-jarige Coby Verbeek noemen haar zeer intelligent en zeer vasthoudend. Tot die groep mensen behoren niet diverse psychiaters. Die menen dat zij de grens van vasthoudendheid heeft overschreden: paranoia querulans heet dat in hun termen.
En Coby Verbeek zelf? Die wil na een auto-ongeluk ruim tien jaar geleden eigenlijk alleen maar wonen in een appartement in het dorp waar ze opgroeide: Heiloo. In plaats daarvan zit ze al jaren via rechterlijke machtigingen opgesloten in psychiatrische instellingen, zo meldt Arnold de Man, haar enige steun en toeverlaat die haar geschiedenis heeft opgetekend.
Paranoia querulans is volgens Wikipedia een vorm van paranoïde waanstoornis waarbij men ervan overtuigd is dat een groot onrecht is geschied dat ongedaan gemaakt dient te worden. Reëel gezien is er echter geen sprake van dit onrecht. Soms echter wel, zo heeft bijvoorbeeld journalist Willem Oltmans ervaren. Hij beweerde dat de overheid hem jarenlang heeft gehinderd in zijn werk. Uiteindelijk gaf de rechter hem wel degelijk gelijk en was het predicaat querulant dus ten onrechte op hem geplakt.
Voor Verbeek, toentertijd deeltijdlerares maatschappijleer op een school voor middelbaar onderwijs, begint het allemaal ruim tien jaar geleden met een aanrijding in Woerden. Zij loopt hierbij een whiplash op en kan daardoor uiteindelijk niet meer werken. Ze vraagt een WAO-uitkering aan, maar de UWV weigert haar die te geven. Wat dan volgt is een gevecht tegen verschillende ambtelijke molens. Ze spant procedure aan na procedure, beroep op beroep. Alle leveren voor haar de ene teleurstelling na de andere op. Als ze uiteindelijk een keer op een gemeentehuis haar geduld verliest, brengt de politie haar 'ter crisisbeoordeling' bij de psychiatrische inrichting Dijk en Duin in Castricum. Daar verblijft ze - via een in bewaringstelling - zeven weken. Daarna zwerft ze een beetje van adres naar adres en van pension naar pension, met af ten toe een verblijf in een psychiatrische instelling. Maar nog altijd blijft haar doel: wonen in Heiloo.
Uiteindelijk wordt een zoveelste inbewaringstelling omgezet in een rechterlijke machtiging om de vrouw op te laten nemen: diagnose paranoia querelans. De vrouw zelf begrijpt niet goed waarom het toch maar niet lukt om een simpel antwoord te krijgen op een eenvoudige hulpvraag: wonen in een appartementje in Heiloo.
Nu, drie jaar nadat ze via een rechterlijke machtiging is opgenomen, heeft ze dat antwoord voor haar gevoel nog steeds niet. Strijdvaardig is ze in die tijd wel gebleven. Zo probeerde ze eerder via de rechter haar handelingsbekwaamheid terug te krijgen. Zij voert onder meer een second opinion van een psychiater aan, die stelt dat er niets is wat de diagnose paranoia querulans kan staven. De rechter wijst die mening echter van de hand. De enige verandering is geweest dat de vrouw tijdelijk een mentor had die haar inspanningen om uit de inrichting te komen in de gaten moest houden en waar nodig moest tegenhouden. Verder is er een curator aangesteld om haar schulden gesaneerd te krijgen.
Nu, na al die jaren blijft de vraag nog steeds overeind: is Coby Verbeek een slachtoffer van het systeem die nog steeds haar recht probeert te krijgen of is het systeem door alle ingestelde beroepsprocedures slachtoffer van Verbeek.
Lees hier het relaas van Coby Verbeek, opgetekend door Arnold de Man
http://www.noordhollandsdagblad.nl:80/nieuws/stadstreek/alkmaar/article3858168.ece/Botsen_met_het_systeem
